Öğretmenler, okulda bize, kitaplarda yazan somut bilgileri öğreten kişiler olduğu gibi aynı zamanda aileden, okuldan ve çevremizden bize insan ilişkilerini öğretenler de öğretmenlerimiz sayılır. Yine yaşayarak bize hayatı öğreten deneyimlerimiz de bir anlamda öğretmenlerimiz olur. Bir de her insanın doğasında yer alan "iç öğretmen" vardır.
 
İç öğretmen, gerçek ve iyi midir ? Evet. Gerçek ve her zaman iyi (doğru) dir. Bizimle beraber doğan iç öğretmen bize kanıtlıyor ki hiçbir bebeğin gözlerinden kötülük yayılmaz. Görünen sadece mutluluk, saflık, mucize, sevinç gibi hep iyi şeylerdir.
 
Vicdan bir iç öğretmen midir ? Evet, vicdan bizim iç öğretmenimizin sesidir. Her zaman yüksek sesle konuşmasa da tutarlı, sabırlı ve inatçıdır. Sonsuza dek bizi terketmeyen, bizi seven, bizi koruyan, sakin, sevgi doludur. Kimi zaman sesin yerini bir duyguya, bir görüntüye veya bunların karışımı bir hisse de bırakabilir. Ancak hep doğruyu, daima hakikati gösterir.
 
Pekala, büyürken iç öğretmene ve onun sesi olan vicdana ne oluyor da böyle değişiyoruz? Bazen bencil, kırıcı, sevgisiz oluyoruz? Büyürken çevreyi gözlemleyerek kötüleşiyoruz. Yanlış ve kötü davranışları içeren yaşam deneyimlerimizden ders almadıkça ve hataları tekrarladıkça kişiliğimiz ve karakterimiz olumsuz yönde gelişiyor.
 
Her zaman bizi yargılayan, iyi ya da kötü yaptın diyen birileri var mıdır? Evet. Genelde büyürken ve yetişirken çevremiz bizi yargılayanlarla doludur. Ancak bunu yapan birilerinin olmasına her zaman gerek de yoktur. Zira duyabiliyorsak ki istediğimizde duyarız, bunu zaten vicdan yapacaktır. Çünkü içimizdeki öğretmen hiç  yanılmaz ve bizi  doğruya götürür.
 
Kötü ve yanlış olan davranışlarımızı saklayabilir miyiz? Onlardan nasıl kurtuluruz? Evet. İyimişiz gibi rol yapmak da büyürken edindiğimiz bir vasıftır. Rol yapmayı bıraktığımızda kötülüğün ortaya çıktığını görürüz. Ancak bu asla ve asla hiçbir insanın doğasının, iç öğretmeninin vicdanın kötü olduğunu göstermez. Bu gözlemleyerek edindiğimiz kötü huylar ve davranışlardır ancak derinlemesine iner; sabır ve güçle iyi rolümüzü sürdürürsek, içimizin en derininde kendimizin gerçek doğası olan iç güzelliğini, iç öğretmeni buluruz. Orada her zaman barış, sevgi, sükunet vardır.
 
Başka insanları kandırmak mümkün müdür? Ya kendimizi kandırabilir miyiz? Evet. Her zaman başka insanları kandırmak mümkündür ama kişi kendini asla kandıramaz. Bir suç işleyen kimse ne kadar suçunu itiraf etmeyip saklasa bile vicdanı onu rahat bırakmaz. Bir müddet sonra davranışları değişir. İşledikleri suç veya benzerleriyle ilgili olaylarda tepki gösterirler. Gereksiz heyecan ve telaş içine girerler. Sürekli içlerinden bir ses ki, o vicdandır, yaptığının çok yanlış olduğunu söyler. Onu dinlerse suçunu itiraf edecek, yaptığı yanlış davranış her ne kadar hafif olursa olsun, örneğin birini kırmışsa gidip gönlünü alacaktır.
 
Çocuklar büyürken doğru ve yanlışı nasıl anlarlar? Çocuklar başlangıçta bunu karıştırsalar da onu yetiştirenlerin çabasıyla (!) çocuk kötüyü iyiyle, yanlışı ise doğruyla örtmeyi, yer değiştirmeyi öğrenir.
 
Çocuklar niçin iyi ve doğru davranışta bulunur ve ne hissederler? Yetişkinler de, çocuklar da iyi ve doğru şeyler yaparlar. Bunu öyle yapmaları beklendiği için ya da yapmazlarsa ceza alacakları için değil; yapılması gerekenin "bu" olduğu için yaparlar. Kişinin özündeki iyilik yani iç öğretmeni, vicdanı her zaman davranışlarına olumlu yön verir. Başkalarından önce kendi kendimizi ödüllendirmiş oluruz. İçimiz huzur ve mutluluk dolar.
 
Vicdanın sesi bağımsızlığa yol açar. Yaptığınız şeyin doğru olduğunu vicdanınız tekrar tekrar ve kati olarak kabul etmelidir. Söylediğinizi yapın, hissettiğinizi söyleyin, kendi vicdanınıza hilekârlık yapmayın. Vicdanınızı zorla köleleştirip, onun tarafından onaylanmayan eylemlerde bulunarak onun üstünü örtmeyin.
 
Bedeninizdeki saf öz prensip Vicdan'dır.